"Wszystko, co kocham", ale nie umiem opowiedzieć...

Wczoraj z żoną oglądaliśmy i, szczerze powiedziawszy, liczyłem na coś więcej. Cóż... pierwszy polski film dopuszczony do legendarnego festiwalu Sundance, entuzjastyczne reakcje widzów, ciepłe recenzje, a ja?
Podle się czuję mając pisać w sumie niezbyt przychylna recenzję, ale, pierwsze koty za płoty!

Najpierw plusy. Trzy potężne. Przepiękne zdjęcia. Absolutne mistrzostwo polegające na tym, że większość kadrów w tym filmie jest po prostu małymi arcydziełami kompozycji. Układ, światło... Światło, pastelowe, delikatne, miękkie, dowód na to, że tak właśnie wspominamy nasze dzieciństwo i młodość. Całe zło, mocarne przecież, bo film mówi o stanie wojennym i okolicach, pokrywa delikatna patyna. Wszystko utkane jest z "letnich" pozbawionych drapieżności kolorów.

Uczta dla oka.

Drugi plus to muzyka. Daniel Bloom już raz oczarował w "Tulipanach" (jeden z moich ukochanych względnie nowych polskich filmów), teraz tez stworzył proste, wzruszające motywy. Kilka nut, parę dźwięków trafionych prosto w cel. Parę utworów punkowych wykonywanych przez grupę bohaterów tez może być przyzwoitą namiastką "tamtej" muzyki.

No i aktorzy - z opatrzonych tylko Chyra się na pierwszym planie ujawnia, grając mało typową dla naszego kina postać dobrego ojca. Ciepłego i pełnego wyrozumiałości. Nawet jeśli w niego nie uwierzymy, jest to postać po prostu dobra. W kazdym rozumieniu tego słowa.

Młodzi aktorzy oczywiście też pokazali lwi pazur i w końcu uczniów liceum grają odtwórcy mający około dwudziestki, a nie jak bywało nieraz "młodzi" o dekadę starsi...
Charyzmatyczni, wiarygodni, przede wszystkim nieopatrzeni. Duży plus.

Minusy?

Jeden podstawowy - fabuła. Czyli niestety zbiór klisz starych jak Szekspir (on syn żołnierza-czyli komunisty, ona, córka opozycjonisty), młodzi gniewni, starzy nie rozumieją, system jest zły, młodzi chcą się buntować. Sorry, ale to już było i oby nie wracało więcej.
A druga kwestia - twórcy chcieli na siłę stworzyć coś uniwersalnego, zrozumiałego pod każdą szerokością geograficzną, ale niestety przedobrzyli. Stworzyli dzieło tak uniwersalne, że wyprane do reszty z cech indywidualnych. Historia ta po paru retuszach zdarzyć by się mogła ABSOLUTNIE wszędzie, ale byłby to plus, jeżeli fabuła ta byłaby w miarę oryginalna. A nie jest I tu jest ból.

Boli, bo już powstał bardzo podobny film, "Yesterday" Radosława Piwowarskiego. Film o niebo lepszy. Mądrzejszy, bardziej gorzki, bo rozwiewający wszelkie iluzje, jakie snuje nasza rozgrzana młodością fantazja. Głębiej osadzony w polskich siermiężnych realiach gomułkowskiej Polski. Film w końcu doceniony za granicą.

Cóż... można obejrzeć "Wszystko, co kochać", ale złotych gór nie wypatrzymy. Raczej piaszczyste wydmy. Dobre i to.