Morderstwa w Soplicowie czyli Caroline Graham "Zabójstwa w Badger's Drift"

Moje uwielbienie dla angielskości nie ma umocowania w żadnym konkrecie. Pewnie wyobrażenie na temat Anglii budowane na fundamentach stereotypów, seriali i książek ma się nijak do tego, czym Wyspa jest dzisiaj i czym była kiedyś.

Żywopłoty, łąki, lasy, Tamiza i sieć kanałów opisana w „Trzech panach w łódce”, dżentelmeni i ich kluby, arystokracja i jej posiadłości („Klub Pickwicka”), studenci elitarnych uczelni, herbata, hinduski służący, poczucie humoru…

Taka baśń, coś jak Soplicowo Mickiewicza.

Dziś już pewnie takiej Brytanii nie ma i kto wie - może nigdy jej nie było.

A ja wciąż jej szukam na kartach książek, najczęściej kryminałów, bo literatura ludyczna najlepiej pomaga wzmacniać stereotypy i hołdować szlachetnym iluzjom.

Ostatnio mój wybór padł na Caroline Graham i jej cykl o śledztwach prowadzonych przez nadinspektora Barnaby'ego, ostoję spokoju i tradycyjnych wartości, oraz sierżanta Troya, impulsywnego, źle maskującego kompleksy klasowe.

„Zabójstwa w Badger's Drift” zaczyna się od trzęsienia ziemi – ginie starsza pani, która miała nieszczęście być świadkiem bulwersującej sceny erotycznej. I to w lesie. Podejrzani ukrywają się w zamkniętej przestrzeni zabitej deskami wiochy, w której, o dziwo, sporo się dzieje.

Mnożą się mroczne sekrety. Plączą się losy poszczególnych postaci. Detektywi uparcie i metodycznie kolekcjonują ślady. Autorka myli tropy. Czytelnik ma raczej nikłe szanse wytypować mordercę. Fabuła eksploduje na przestrzeni kilku ostatnich stron.

Typowy angielski kryminał. Ze swoimi walorami (klimat, poczucie humoru, elegancja intrygi) i swoimi minusami (przewidywalność dekoracji, konwencjonalność).

Mnie jednak najbardziej zasmuciło to, że całkowicie straciłem zainteresowanie tym, kto zabił i dlaczego to zrobił. O lepiej wyglądają dekoracje niż aktorzy odtwarzający swoje kwestie. Angielska prowincja, krótko mówiąc, urocze zadupie. Znowu Soplicowo. Pewnie niechcący, ale to Autorce wychodzi najlepiej.

Caroline Graham nie odkrywa Ameryki. Idzie dziarsko środkiem wydeptanej przez wielu innych ścieżki lub jak kto woli - rozsiada się w fotelu wygrzanym przez czyjś tyłek.

Nie, nie zmęczyła mnie ta powieść. Sympatycznie obcowało się z zachowawczym i po ludzku sympatycznym detektywem, którego córka studiuje w wielkim świecie, a żona jest kochana, ale nie potrafi za grosz gotować.

Niestety, kredyt, jaki udzieliłem Autorce, nie był udaną inwestycją. Jej kolejna książka wylądowała u mnie na półce z napisem „Nic na siłę!”

W "Śmierci pustego człowieka" Graham tak długo wprowadzała kolejnych bohaterów, tak długo męczyła opisem skomplikowanych związków pomiędzy aktorami amatorskiego teatru, że w końcu pogubiłem się w tym, kto kim jest, z kim sypia, kogo zdradza, komu zazdrości a z kim sympatyzuje…

Tak więc, do literackiego czyśćca, marsz, pani Caroline Graham!

I proszę zwrócić po drodze moje czytelnicze zaufanie.