Zbrodnie light Camilli Läckberg

O skandynawskim kryminale aż wstyd pisać.

Dziś każdy czyta mroczne opowieści z Północy, podnieca się MILLENIUM Larssona, wpada w delikatny spleen w towarzystwie komisarza Wallandera, śledzi polowania na różnych dewiantów z Norwegii lub Islandii.

Temat jest tak oczywisty, że mógłbym urwać, bo zainteresowani wiedzą co i czym się je, dlatego dziś tylko szkic wrażeń z lektury trzech tomów "kryminalnej sagi" Camilli Läckberg, które "zaliczyłem" w jednym opętańczym czytelniczym ciągu.

Szwedzka pisarka w odróżnieniu od swoich kolegów i koleżanek po fachu stara się przede wszystkim zaserwować czytelnikowi rozrywkę - prostą, niezobowiązującą jak flirt na pokładzie promu pasażerskiego, inteligentną i trzymająca w napięciu.

Nie mami nas obietnicą głębszych obserwacji natury socjologicznej, nie obiecuje, że odkryje mroczną jak Buka duszę Skandynawii. Ona chce tylko, byśmy się dobrze bawili.

Stąd "Księżniczkę z lodu", "Kaznodzieję" i "Kamieniarza" czyta się fantastycznie. Są to książki lekkie, iskrzące się bezpretensjonalnym humorem. Potężnym atutem cyklu są również główni bohaterowie - zwykła młoda kobieta tuż po 30, pisarka, bez większych nałogów, i młody policjant, też oderwany od nieznośnego stereotypu, który nakazuje autorom kryminałów niemal ZAWSZE zrobić z detektywa ofiarą autodestrukcyjnych skłonności.

Erica i Patrik są grzeczni. I może dlatego na tle alkoholików, erotomanów, narkomanów, zmęczonych zawodem starych wyjadaczy, dziwolągów wszelakiej maści, którzy jakimś cudem łapią bandziorów, nasi bohaterowie przynoszą odrobinę ożywczej odmiany.

Łączą się w parę (kapitalne, prześmieszne opisy przygotowywania się do randki, która może skończyć się w łóżku, dylemat - jakie założyć majtki, wyszczuplające majciochy czy sexy koronki, które absolutnie niczego nie maskują. To oczywiście wątpliwości Eriki), mają dziecko, planują ślub...

Ilustracja pochodzi z książeczki dla dzieci "Lalo gra na bębnie" autorstwa Evy Susso, zilustrowanej przez Benjamina Chauda. Szwedzkiej książeczki...

Camilla Läckberg prochu nie wymyśla. Jej pisarstwo ma ograniczenia i nie warto stawiać zarzutów o zbytnie wygładzenie powieści, grubą kreskę, jaką szkicuje postacie pierwszo i drugoplanowe, pewne stereotypowe być może motyw poczynań zbrodniarzy i detektywów.

Przypominam, te książki mają bawić, a nie służyć za przewodniki po egzystencjalnych labiryntach bohaterów.

Jedyny zarzut, jaki mogę postawić trzem kolejnym tomom jest raczej śmieszny. Zaczynają drażnić mnie kryminały, w których motywy zbrodni kryją się w głębokiej przeszłości, zaprzeszłości świata przedstawionego - takim terminem wymyślonym ad hoc się posłużę.

U naszej autorki pierwsza zbrodnia dojrzewa przez kilkanaście lat, morderstwa w drugim tomie tkwią korzeniami kilkadziesiąt lat wcześniej, trzeci tom ubarwiają retrospekcje sprzed II wojny światowej...

Jak tak dalej pójdzie zaczniemy szukać motywów morderstw opisanych przez panią Läckberg w epoce brązu.