Wiking i sex bomba, czyli "Filmowy wehikuł czasu" Harrisona

Są takie książki, od których nie oczekuje się niczego poza inteligentną i chuligańską nieco rozrywką. Takie książki ani gór nie chcą przenosić, ani wytrącać z równowagi, nikogo nie pouczają, nie diagnozują rzeczywistości. Nie stają na palcach i nie biorą wysokiego C. Bawią się gatunkiem i są dowodem na to, że autor również musiał nieźle się bawić w rozbudowując mniej lub bardziej absurdalne pomysły fabularne. Taką książką jest właśnie "Filmowy wehikuł czasu" Harry'ego Harrisona, któremu udało się zapewnić mi kilka ładnych godzin uczciwej, pozbawionej głębszej refleksji rozrywki.

Pisarz w bezczelny sposób wykorzystał motyw podróży w czasie, by napisać fantastyczną komediową opowieść, która kpi z każdego po równo - z "szalonych" naukowców, z goniących za  kasowymi hitami filmowców, z muskularnych szkolonych w wojsku twardzieli, a nade wszystko chyba z samego science fiction.

Na czym stoimy? Punkt wyjścia jest wybitnie osobliwy: stojące na krawędzi bankructwa studio filmowe jak tlenu potrzebuje przeboju, który pomoże spłacić kolosalne długi. Seria kinowych klap nie jest pomyślną wróżbą i wydaje się, że już nic nie jest w stanie uchronić wytwórni przed finalnym upadkiem. Nagle jak diabeł z pudełka wyskakuje naukowiec prezentujący tytułowy wehikuł, za pomocą którego można dowolnie przenosić się w czasie i przestrzeni. Grzech nie skorzystać z podobnej okazji, więc całe towarzystwo (od dźwiękowca po biuściastą sex bombę) wysłane jest  w odmęty czasu, w pobliże osady Wikingów, by posłużyć się nie tylko znakomitymi plenerami, ale również wykorzystać brodatych wojowników jako statystów. Oczywiście Wikingowie początkowo traktują gości z XX wieku z typową dla siebie gościnnością i usiłują zarąbać toporami naszych filmowców i gdyby nie broń palna, książka dość szybko by się skończyła... 

Karuzela wydarzeń zaczyna się kręcić na dobre - filmowcy przy pomocy whiskey przekonują jednego z Wikingów, by zagrał główną rolę w ich romansie historycznym, komplikacje związane z naturą podróży w czasie pogrążają w totalnym chaosie plan filmowy, sex bomba wpada w oko Wikingowi, Wiking za bardzo wczuwa się w rolę namiętnego kochanką i tak dalej, i tak dalej... Fabuła rwie do przodu jak koń kłuty ostrogami i szkoda psuć potencjalnym czytelnikom przyjemność czytania, opowiadając zbyt szczegółowo o wszystkich wirażach tej zwariowanej historii.

"Filmowy wehikuł czasu" obfituje w iście komediowe momenty i gdyby podjęto się ekranizacji tejże powieści, sale kinowe wybuchałyby śmiechem. Ciąg nielogicznych lub kompletnie absurdalnych sytuacji oszałamia i nie mamy wątpliwości, że Harrison pękał ze śmiechu, gdy wymyślał kolejne łamiące wszelkie reguły hard science fiction zawirowania fabularne. Na dodatek książka ta jest swoistym hołdem złożonym złotej erze hollywoodzkich produkcji historycznych - ci wszyscy rycerze, rzymscy legioniści w technikolorze, pięknie ufryzowane heroiny, błyszczące rydwany i zachodzące słońce podświetlające napis THE END - temu kłania się Harrison, dobrotliwie śmiejąc się z ułomności historii wykładanej przez Fabrykę Snów. 

Polecam uwadze. Niby nic wielkiego, ale jednak przyjemna i bezpretensjonalna to lektura. Podejrzewam, że sam Mark Twain (jako autor "Jankesa na dworze króla Artura") serdecznie uścisnąłby Harrisonowi rękę.