Nie strasz, nie strasz, bo się... - King "Czarna bezgwiezdna noc"

Oj, dałem się nabrać fanom Kinga. Jego najnowsza książka miała okazać się najlepszą od lat, bo „mistrz pokazał lwi pazur”, bo strach się bać, generalnie jest groźnie jak dawno nie było.

Czytam, czytam, a tu zawód, wielki. Z czterech długich opowiadań zaledwie jedno może przykuć uwagę od początku do końca, jedno zaczyna się i rozwija znakomicie, by skończyć się smrodem poprawności politycznej, dwa pozostałe to kiksy.

Szczegóły?

„1922” – pierwszy tekst. Ameryka sprzed czasów Wielkiego Kryzysu. Prowincja. Rodzina. Mąż zabija żonę. Pomaga mu syn. Ciało wrzucają do studni. Żona wraca jako duch. Wścibski policjant węszy za zaginioną ofiarą. I na tym mogłoby się skończyć, gdyby nie fakt, że King porozciągał tę opowieść jak wyżutą balonówę. Akcja wlecze się niemiłosiernie. Meandruje bez celu, by skończyć się mało wyszukanym, całkowicie niezaskakującym rozwiązaniem.

No i tytuł – równie dobrze akcja tej historii mogłaby się dziać 20, 30, 40 lat później.

Nic nie straszy, a chcemy być straszeni, więc udajemy, że boimy się prześladujących bohatera szczurów i rozkładającego się ciała zamordowanej…

„Wielki kierowca” sprawiło mi najwięcej satysfakcji. Czytelniczej, bo rzecz jest o szukającej odwetu zgwałconej kobiecie. Tempo, zaskoczenie, napięcie… Wszystko na miejscu i we właściwych proporcjach. Niestety, finał jest żenujący i…hmmm? Feminizujący?

Trzecia historia to wielka pomyłka – pomysł ciekawy, ale King znów się potknął o własne nogi. Bohater chory na raka zawiera z diabłem układ – choroba się cofnie, ale tragedie dotkną wskazanego przez bohatera nieszczęśnika. Wybór pada na najlepszego (sic!) przyjaciela. Reszta opowiadania to barwny i dość szczegółowy opis iście hiobowych sytuacji. Finał nijaki. Gdyby sfilmowano to opowiadanie, czekałby na koniec końcowych napisów, za którymi coś się jeszcze może czai. A tu "kto czytał, ten trąba."

Ostania odsłona to opowieść o żonie, która odkrywa, że jej mąż jest seryjnym psychopatycznym mordercą. I znowu – świetnie się czyta. King znalazł kilka ładnych metafor, by zilustrować spustoszenie umysłu bohaterki. Ciekawie wybrnął z paru karkołomnych zawiłości intrygi, ale finał i tym razem rozczarowuje.

Pojawia się typowa dla Autora figura – policjant-staruszek, na pozór tylko niedołężny i zdziecinniały , a ta naprawdę dysponujący przenikliwym i analitycznym umysłem. Pojawiają się detale, zawsze ładnie dopełniające upiorny wszechświat Autora. Jednak my to już wszystko znamy, od dawien dawna...

Cóż - dodajmy do tego jeszcze okładkę, która mogłaby z powodzeniem zdobić kolejny tom przygód licealistów-wampirów i mamy komplet...

"Światowy bestseller #1"