Po kiego grzyba czytać "Fungusa" Knighta?

Lubię grzyby. Z wyrachowaniem ignoruję opinie dietetyków, którzy wciąż rozprawiają o znikomych wartościach odżywczych grzybów. Lubię zupę grzybową, farsz w pierogach, grzyby baraszkujące w bigosie. Grzybów najwyraźniej jednak nie lubi Harry Adam Knight, autor powieści „Fungus”, bo to właśnie grzyby stały się przyczyną zagłady niemal całego świata.

Wszystko zaczyna się w laboratorium, gdzie pewna pani doktor pracuje nad taką modyfikacją grzybów, by te nie tylko rozmnażały się z szaloną prędkością, ale również miały wybitne wartości odżywcze. Wiecie, wszystko w imię walki z głodem w krajach trzeciego świata i takie tam… 

Oczywiście dobrymi chęciami piekło jest wybrukowane. Naszej pani doktor ręka się omsknęła, co z kolei doprowadziło do narodzin krwiożerczych organizmów, które w dość malowniczy sposób zabijają kolejnych bohaterów. Ludzie na przykład eksplodują, a to dość trudno potem posprzątać, lub grzyby porastają całe ciała człowieka i zamieniają go w przedziwną istotę żywiącą się trawą.

Grzyby powoli pochłaniają całą Wielką Brytanię. Londyn pokryła mięciutka warstewka pleśni, reszta grzecznie czeka na swoją kolej, a wszelkie próby militarnej konfrontacji z grzybami kończą się kompromitacją armii należącej przecież do NATO. Cała nadzieja spoczęła w rękach trójki bohaterów, którzy zamknięci w czołgu-bestii ruszają bezdrożami Anglii do Londynu, gdzie spodziewają się znaleźć ratunek dla pożeranej powoli ludzkości.

Macie dość? Pewnie tak. To czysta patologia czytać podobne książki. Przyznawać się światu, że skacze się z radości, czytając sceny opisujące lesbijski seks, który kończy wizja pleśni powoli trawiącej ciała kochanek. Knight jest uroczo pulpowy. Niezgrabny, ale mimo swojej niegramotności, umiejętnie serwuje nam specjały z kuchni literatury klasy B i C – krew, bebechy, seks, krew, cycki, bijatyki, krew, seks…  Powieść kończy się jakoś tak bez wyraźnego finału. Tak, jakby Knight znudził się swoją własną i chciał jak najszybciej wywiązać się z umowy wiążącej go z wydawcą.

Z pewnością „Fungus” nie znajdzie się na liście 100 książek, które trzeba przeczytać przed śmiercią. No, chyba że się akurat odsiaduje dożywocie, a więzienna biblioteka zaopatrzona jest w księgozbiór wzbogacony w latach 90 dzięki uprzejmości takich wydawnictw jak Phantom Press.

Dobrze będę wspominał tę upiorną (pod różnymi względami) opowieść o zabójczych grzybach, zaś pisząc tę recenzję, uświadomiłem sobie, jak trudno znaleźć w języku polskim synonim słowa „grzyb.”