Kurz zdmuchiwać na własną odpowiedzialność, czyli "Labirynt wyobraźni" Grundkowskiego

Na wiele różnych sposobów można udręczyć wiernego fana science-fiction. Jerzy Grundkowski w swoim tomiku opowiadań pt. "Labirynt wyobraźni" udowadnia, że zna się na rzeczy i od samego początku uparcie pracuje nad tym, bym moja miłość do gatunku szybko wywietrzała.

Tak na serio - teksty te mają dziś już tylko wartość historyczno-literacką. Nie ratuje ich nic, bowiem środki, jakimi "fantastyczny" efekt osiąga Autor, lub cel, w jaki sięga po "fantastykę" właśnie, są każdorazowo chybione lub zdezaktualizowane. 

Gdzieś tam leży ta książka. I niech leży...

Pierwszy utwór "Planeta dobrych ludzi" jest statyczną wizją obcej cywilizacji, planety istot życzliwych, zorganizowanych, wrażliwych i altruistycznych.  Wypisz, wymaluj bolesny rachunek wystawiony społeczeństwu polskiemu przełomu lat 70 i 80, bo właśnie wtedy tekst ten powstał. Tylko co z tego? Czy rzeczywiście formuła s-f ma to najlepszy wehikuł, by w pseudonaukowy, w duchu chybionego oświeceniowego ducha, przetransportować kilka oczywistych prawd o nas samych?

A inne opowiadania? Mniej alegorycznego zadęcia, więcej ruchu, ale wciąż fantastyka nie znajduje solidnego umocowania w fabule. Jest zaledwie pretekstem, przyprawą, elementem znikąd, który ma ubarwić albo sensacyjną intrygę ("Żółta cysterna"), albo dziwaczne surrealistyczne widowiska ("Pojedynek"), albo nudnawe rozważania o egzystencji człowieka ("Pasażer"). 

Nawet w najbardziej rasowej odsłonie ("Raj utracony", planeta, jedyne miasto na planecie otoczone pustynią, ucieczka z miasta i takie tam pierdoły) Grundkowski nie potrafi utrzymać suspensu i w sumie dość zaskakujące zakończenie prezentuje bez wdzięku i lekkości. 

Krótko mówiąc, męczyły mnie te labirynty, w jakie poprowadził mnie Autor. I choć książeczka miała zaledwie 100 stron, wydawało mi się, że czytam ją i czytam, i czytam... 

Kompletne muzeum, ale ktoś (ok, ja jestem taki głupi) musi czasem tam pójść.